Του ΜΑΡΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Ο δήμιος σκοτώνει πάντα δύο φορές, τη δεύτερη με τη λήθη, έγραψε ο Elie Wiesel, Εβραίος συγγραφέας, τιμημένος με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 1986, που το 1944 στην εφηβεία του, είχε ζήσει την κόλαση των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης του Άουσβιτς και του Μπούχενβαλντ.
Για να τιμήσουν ένα ξεχασμένο κεφάλαιο της ισραηλινής ιστορίας και την απαρχή της ατσάλινης σχέσης φιλίας μεταξύ των λαών του Ισραήλ και της Κύπρου, επισκέπτονται αυτές τις μέρες το νησί, εκατοντάδες Ισραηλινοί που κρατήθηκαν ή γεννήθηκαν στους «κάμπους» του Καράολου Αμμοχώστου και της Δεκέλειας-Ξυλοτύμπου, που ήταν βρετανικά στρατόπεδα κράτησης, την τριετία 1946-1949. Περίπου 52 χιλιάδες Εβραίοι, οι περισσότεροι επιζώντες του Ολοκαυτώματος, βρέθηκαν από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε αυτά τα βρετανικά στρατόπεδα κράτησης στην Κύπρο και στην Παλαιστίνη (τότε και οι δύο περιοχές ήταν υπό βρετανική διοίκηση), αφού οι Βρετανοί, τους θεωρούσαν παράνομους μετανάστες και ήθελαν να εμποδίσουν τη μαζική εγκατάστασή τους στη γη των πατέρων τους.
Μέσα στους περιφραγμένους με συρματοπλέγματα «κάμπους» του Καράολου, της Δεκέλειας και της Ξυλοτύμπου, οι κρατούμενοι ενάντια στη θέλησή τους Εβραίοι, έζησαν στην αθλιότητα, σε παραφορτωμένες παράγκες και αντίσκηνα, χωρίς επαρκή τροφή, υποσιτισμένοι και εξουθενωμένοι, σε συνθήκες που αποτελούν στίγμα και ντροπή στην ιστορία της Βρετανίας. Πίσω από τα συρματοπλέγματα, έγιναν γάμοι μεταξύ των κρατουμένων και γεννήθηκαν 2,200 παιδιά, τα 800 από τα οποία στο BMH, το τότε Βρετανικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο, σήμερα στρατόπεδο της Εθνικής Φρουράς, όπου την περασμένη Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2016, πραγματοποιήθηκε επίσημη τελετή, με τη συμμετοχή Κυπρίων και Ισραηλινών πολιτικών, διπλωματών και άλλων.
Κύπριοι που εργάζονταν στους Βρετανικούς «κάμπους», μετέφεραν μυστικά στους Εβραίους κρατουμένους, είδη διατροφής, εργαλεία και άλλα αντικείμενα που χρειάζονταν στην καθημερινή, στερημένη ζωή τους, τους βοηθούσαν να βγαίνουν κρυφά σε σύντομες εξόδους ψυχαγωγίας, ιδιαίτερα στην πόλη της Αμμοχώστου και συχνά έπαιζαν κορώνα γράμματα τη ζωή τους βοηθώντας κάποιους από αυτούς να αποδράσουν μέσω υπογείων σηράγγων και να μεταφερθούν με πλοιάρια στην Παλαιστίνη, σε επιχειρήσεις οργανωμένες από την εβραϊκή παραστρατιωτική οργάνωση Χαγκάνα. Σημαντικό ρόλο σε αυτές τις επιχειρήσεις, έπαιξαν τότε μέλη και στελέχη του ΑΚΕΛ, εμπνεόμενοι από το ιδανικό της διεθνιστικής αλληλεγγύης στον καταδιωγμένο λαό των Εβραίων και χωρίς να ζητούν οποιαδήποτε ανταλλάγματα.
Μετά από δεκαετίες πολιτικής αποξένωσης Κύπρου και Ισραήλ, οι υδρογονάνθρακες και τα ενεργειακά οικόπεδα στη νότια θάλασσά μας, έφεραν τα τελευταία 5-6 χρόνια, κοντά τις δύο χώρες, που υπέγραψαν διάφορες Συμφωνίες για τις Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες, για ζητήματα Ασφάλειας, Έρευνας και Διάσωσης και άλλα. Όμως σήμερα η φιλία του Ισραήλ με την Κύπρο είναι καιροσκοπική, βασισμένη σε συγκυριακές γεωπολιτικές σκοπιμότητες και μπορεί να καταρρεύσει εύκολα – όπως ακριβώς κατέρρευσε πρόσφατα η φιλία του Ισραήλ με την Τουρκία.
Το ζητούμενο, είναι η παλιά ποιοτική σχέση μεταξύ των λαών της Κύπρου και του Ισραήλ, που αντέχει για πάντα στο χρόνο, αυτή που αναπτύχθηκε στους «κάμπους» της Κύπρου, όταν οι Εβραίοι βίωσαν έμπρακτα την αγάπη των Κυπρίων. Δυστυχώς οι Κύπριοι ξεχάσαμε τον Καράολο, τη Ξυλοτύμπου και τη Δεκέλεια. Ξεχάσαμε, πόσο τίμιοι και γενναιόδωροι υπήρξαμε, απέναντι σε ένα λαό που δεν είχε τίποτε να μας δώσει ως ανταμοιβή, παρά μόνο την ευγνωμοσύνη του. Σήμερα όμως θεοποιούμε φιλίες βασισμένες στα συμφέροντα, φιλίες που δεν κρατούν πολύ, γιατί δεν έχουν εσωτερικά στηρίγματα και εύκολα κατεδαφίζονται από τις εξωτερικές πιέσεις και σκοπιμότητες.
