Του Γιώργου Πετρή
Τριάντα εννέα χρόνια κατοχής και απ’ ότι φαίνεται δεν υπάρχει “φως στο τούνελ” ενώ οι τουρκοκύπριοι έχουν αρχίσει να μιλούν και με ποδοσφαιρικούς όρους.
Στασιμότητα και πισωγυρίσματα εδώ και τριάντα εννέα χρόνια (1974-2013). Τριάντα εννέα χρόνια στα οποία κανείς δεν κατάφερε ή δεν ήθελε να καταφέρει, να κάνει «το βήμα παραπάνω» και να προχωρήσουμε σε ουσιαστική λύση του Κυπριακού προβλήματος.
Μετά την κατάπαυση του πυρός, τον Αύγουστο του 1974, καταβλήθηκαν πολλές προσπάθειες αρχής γεννωμένης από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο Γ΄ για επανένωση της Κυπριακής Δημοκρατίας, οι οποίες όμως δεν στέφθηκαν από επιτυχία. Όλα άρχισαν στις 25 Ιουλίου 1974, στη Γενεύη οι ειρηνευτικές συνομιλίες για την Κύπρο, μεταξύ των Υπουργών Εξωτερικών των τριών εγγυητριών χωρών της Κυπριακής Ανεξαρτησίας (Μαύρος, Γκιουνές, Κάλαχαν)
Έκτοτε, Σπύρος Κυπριανού, Γιώργος Βασιλείου, Γλαύκος Κληρίδης, Τάσσος Παπαδόπουλος, Δημήτρης Χριστόφιας απέναντι σε Ραουφ Ντεκτάς, Μεχμέτ Αλί Ταλάτ και Ντερβίς Ερογλου έδωσαν τις δίκες τους μάχες στο τραπέζι των συνομιλιών για εξεύρεση λύσης χωρίς ιδιαίτερα θετικά αποτελέσματα, κυρίως λόγο της αδιάλλακτης στάσης της τουρκοκυπριακής πλευράς αλλά και ίσως κάποιων λάθος δικών μας χειρισμών.
Τώρα ο Νίκος Αναστασιάδης συνεχίζει τις συνομιλίες με τον Ντερβίς Ερογλου και όπως όλα δείχνουν βρίσκει «τοίχο» μπροστά του. Οι μέχρι τώρα προσπάθειες του Πρόεδρου της Δημοκρατίας για κοινό ανακοινωθέν πέφτουν στο κενό. Τα σημάδια υπήρχαν και μάλιστα ήταν πολύ πρόσφατα με τον Τούρκο Πρωθυπουργό, Ταγίπ Ερντογάν να δηλώνει «Δεν υπάρχει χώρα που ονομάζεται Κύπρος».
Δεν καταλαβαίνω γιατί συνεχίζουμε το ρόλο του «καλού παιδιού» εκτός και αν υπάρχουν οι ενδείξεις ότι η συνέχιση αυτού του ρόλου θα οδηγήσει στην επανένωση του νησιού μας.
Παρ’ όλα αυτά πρέπει να αποκτήσουμε και λίγο δυναμική «να πατήσουμε πόδι». Δεν μπορούμε να αφήνουμε την τουρκοκυπριακή και τουρκική πλευρά να αλωνίζουν και εμείς να γινόμαστε έρμαιο των παιχνιδιών τους.
Οι τουρκοκύπριοι με τον Ντερβίς Ερογλου παρά τις δικές μας προσπάθειες για επανέναρξη των συνομιλιών δίνουν αρνητική η απάντηση στην τελευταία πρόταση του Προέδρου της Δημοκρατίας, για το κοινό ανακοινωθέν με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη να δηλώνει ότι δυστυχώς οδηγούμαστε σε αδιέξοδο λόγω της τουρκικής αδιαλλαξίας, τονίζοντας παράλληλα ότι η πλευρά μας θα επιμείνει στις αρχές που στηρίζουν τα Ηνωμένα Έθνη με σωρεία ψηφισμάτων και αποφάσεων τους.
Το αποτέλεσμα;
Βγαίνει λιγο αργότερα ο κ. Ερογλου και επιρρίπτει ουσιαστικά ευθύνες στην Ελληνοκυπριακή πλευρά λέγοντας: «Η μπάλα βρίσκεται στο γήπεδο των Ελληνοκυπρίων, περιμένουμε να κάνουν το βήμα που θα ανοίξει τον δρόμο για τις διαπραγματεύσεις».
Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης πρέπει επιτέλους να «παίξει μπάλα» (ξέρουμε ότι του αρέσει το ποδόσφαιρο), πρέπει να παίξει επιθετικά και να επιβάλουμε το δικό μας παιχνίδι, να επιβάλουμε τα δικά μας «θέλω» στη επίλυση του Κυπριακού και να πάψουμε να πηγαίνουμε με το σταυρό στο χέρι.
Είναι γνωστό σε ολόκληρο τον πλανήτη ότι οι ενέργειες της Τουρκίας έχουν καταδικαστεί με ομόφωνα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας και της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, με αποφάσεις διεθνών δικαστηρίων και με αποφάσεις άλλων μεγάλων διεθνών και περιφερειακών οργανισμών. Δυστυχώς, τα περισσότερα από αυτά τα ψηφίσματα παραμένουν ανεφάρμοστα, υπονομεύοντας έτσι την αξιοπιστία των διεθνών θεσμών και της διεθνούς έννομης και πολιτικής τάξης.
Πρόεδρε όπως είπε και ο Έρογλου «η μπάλα βρίσκεται στο δικό μας γήπεδο», από εμάς εξαρτάται τώρα, έχουμε την τελευταία επίθεση και «πρέπει να βάλεις γκολ…»
Το πιο σημαντικό όμως είναι να «Μην κλειστείς στην άμυνα», δηλαδή… «Μην κάνεις πίσω σε αυτά που απαίτησες, μείνε σταθερός στις θέσεις σου μέχρι τέλος».
