Του ΜΑΡΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Θα πρέπει να το πω από την αρχή, ότι αυτή η μικρή συνομιλία των δέκα μόνο λεπτών, στο διάλειμμα ενός συνεδρίου για θέματα εγκληματολογίας, όπου η νεαρή, 28χρονη Κυπρία δικηγόρος, κάτοικος Λονδίνου τα τελευταία δύο χρόνια, είχε τη θέση της στο πάνελ ως ένας από τους προσκληθέντες ομιλητές, είναι από τις ελάχιστες, αξέχαστες συνεντεύξεις, από τις χιλιάδες που πήρα στην επαγγελματική μου ζωή – το μήνυμα της κοπέλας, πέρα από κάθε πρόθεσή της και χωρίς ίχνος διδακτισμού στην κουβέντα της, με βρήκε ολόισα στην καρδιά:
«Έχασα τη μητέρα μου σε ηλικία πέντε χρόνων και μάλιστα με πολύ βάναυσο τρόπο, αφού τη δολοφόνησαν… Ήταν 28 χρόνων, στην ηλικία που είμαι εγώ σήμερα, όταν της πήραν τη ζωή οι δύο δολοφόνοι…(που εκτίουν από τότε ποινή ισόβιας κάθειρξης) κι έτσι από πολύ μικρή, ένιωσα την ανάγκη να υπερασπίζομαι τις ανθρώπινες ζωές, δραστηριοποιούμενη στον τομέα του Διεθνούς Δικαίου και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Τώρα στα 28 μου, μπορεί να είμαι ακόμα νεαρή, αλλά είναι τόσο έντονο αυτό που νιώθω, που έχω την αίσθηση ότι το κάνω εδώ και πολλά χρόνια. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, τον Σεπτέμβρη 2016 ανέλαβα υπόθεση γενοκτονίας στο Σουδάν – τον πελάτη μου, ένα 25χρονο Σουδανό, αιτητή ασύλου στον Καναδά, τον γνώρισα εκείνο τον μήνα στην Οττάβα του Καναδά, όπου εκπροσώπησα την Κύπρο στη σύνοδο του οργανισμού One Young World (σ. σ. μη κυβερνητικός οργανισμός που προσκαλεί νεαρούς ηγέτες από όλο τον κόσμο για να συζητήσουν σύγχρονα προβλήματα της ανθρωπότητας). Αποφάσισα να τον βοηθήσω, όταν μου μίλησε για τις τραυματικές εμπειρίες του ως πολιτικός πρόσφυγας, για τα βασανιστήρια στα οποία υποβάλλονταν. Σήμερα δημιούργησε μια οργάνωση για να βοηθήσει το Σουδάν να απαλλαγεί από το δικτατορικό καθεστώς του».
–Ποιος σε βοήθησε να διαχειριστείς τη σκληρή απώλεια της μητέρας σου; Ποιοι στάθηκαν δίπλα σου;
-Ο πατέρας μου, που τότε ήταν μόλις 33 χρόνων… Ήταν πολύ δύσκολο για έναν άντρα και πολλοί δεν μπορούν να το καταλάβουν, αλλά νομίζω ξεπέρασε τον εαυτό του… δεν ξαναπαντρεύτηκε και αφιέρωσε τη ζωή του σε μένα και στην αδελφή μου…Μας βοήθησαν και ένα ζευγάρι που ζούσαν με τα παιδιά τους στο γειτονικό σπίτι, που τους θεωρώ μέρος της οικογένειάς μας, αν και δεν έχουμε συγγενική σχέση. Ιδιαίτερα ο θείος, μου ενέπνευσε την αγάπη για τα βιβλία, με ενεθάρρυνε να διαβάζω και να συζητώ το περιεχόμενο μαζί του…και κατέληξα από μικρή ηλικία να δομήσω μέσα μου ένα σωστό ψυχολογικό κόσμο, λόγω της στήριξης αυτού του ζευγαριού, που είναι άγγελοι για μένα…
–Αυτό που είσαι τώρα, έχει να κάνει και με την αγάπη σου για το βιβλίο;
-Ναι, γιατί με την ανάγνωση και τη γνώση, εξελίσσεσαι εσωτερικά. Και κάποια στιγμή, πρέπει ο καθένας να δώσει μια συνέντευξη στον ίδιο τον εαυτό του. Μέσα από τη μελέτη και το διάβασμα, τη δίνεις σε κάθε βιβλίο που διαβάζεις… και επομένως συνεχώς εξελίσσεσαι. Αρχικά διάβαζα βιβλία Ψυχολογίας, γιατί το είχα ανάγκη. Νομίζω δεν ξαναδιάβασα τόσο πολύ στη ζωή μου, όσο από εκείνη την ηλικία, 8 – 15 χρόνων.
–Πώς σου φαίνεται το Λονδίνο, ως τόπος να ζήσεις και να εργαστείς;
-Μια πόλη μαγική! Από την ώρα που θα βγω από το σπίτι μου, μέχρι να πάω στο γραφείο, βλέπω στα πρόσωπα που συναντώ, δεκαπέντε διαφορετικές κουλτούρες, θρησκείες, γλώσσες, αντιδράσεις…δεν υπάρχει επανάληψη, ούτε ρουτίνα!
–Ποια είναι τα σχέδια σου στο άμεσο μέλλον;
-Να εξελιχθώ περισσότερο στον τομέα του Διεθνούς Δικαίου και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
–Είχες υψηλούς στόχους από την αρχή;
-Αντικομφορμιστικούς στόχους… δεν ανακυκλώνω, δεν επαναλαμβάνω και προσπαθώ να δω τα πράγματα από μια άλλη οπτική γωνία.
–Πιστεύεις ότι έχει αποτέλεσμα η φυλάκιση των δολοφόνων της μητέρας σου;
-Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι έντονη η ανάγκη για απόδοση της δικαιοσύνη, την οποία ερμηνεύει διαφορετικά η κάθε χώρα… στην Κύπρο η πιο βαριά ποινή, είναι η δια βίου φυλάκιση. Αυτό δίνει κάποια αίσθηση δικαιοσύνης. Μέχρι εκεί… Αλλά δεν μπορούμε να ζούμε στο παρελθόν…
–Πόσο σε βαραίνει το παρελθόν;
-Δεν το σηκώνω σαν βάρος, είμαι ελεύθερη από το παρελθόν… Δεν σημαίνει ότι δεν το σκέφτομαι…υπάρχουν δύσκολες ισορροπίες και χρειάζεται πολλή μελέτη, για να είσαι καλά με τον εαυτό σου…Το «καλά», δεν το φέρνουν οι συγκυρίες, αλλά το δημιουργούμε και το δομούμε μέσα μας… κι αυτό προσπάθησα και εγώ…
–Μιλάς εύκολα για το θέμα της απώλειας της μητέρας σου, στο επίπεδο που το μιλάς τώρα μαζί μου;
-Είμαι πολύ ανοιχτή στο θέμα… δεν το διατυμπανίζω βέβαια… αν ερωτηθώ, απαντώ…και να, είμαι εδώ τώρα και το κουβεντιάζω μαζί σου.
–Πώς βίωσες ως μικρό κορίτσι, σε μια κλειστή κοινωνία αυτό το στυγερό έγκλημα, που θύμα του ήσουν κι εσύ και όλη η οικογένεια;
-Σφυρηλατείσαι…αναγκάζεσαι ν’ αγγίξεις τα μύχια της ψυχής σου, για να καταφέρεις να βγεις αλώβητος από αυτό τον αγώνα. Και να μη χάσεις την εμπιστοσύνη σου στον άνθρωπο… να μην καλλιεργήσεις μίσος μέσα σου. Βλέποντας πίσω, ξέρω ότι υπήρχε ένα μικρό bullying…αλλά επειδή αυτό που βίωσα, ήταν τόσο σκληρό, δεν με ενοχλούσαν τα υπόλοιπα.
–Το έζησες χωρίς να συγκρουστείς με άλλους;
-Από μικρή ηλικία, έζησα το θάνατο… επομένως, ξέρω ότι σήμερα είμαι εδώ, ενώ αύριο μπορεί να μην είμαι… Δεν αξίζει να αναλώνομαι σε αυτά τα ανούσια πράγματα. Παίρνω τις αποφάσεις για τη ζωή μου, ζω με αυτές, θέλω να νιώθω όμορφα… κι αυτό κάνω… Είμαι καλή σε αυτό που κάνω, πήρα τη ζωή εκεί που θέλω, είμαι στο σημείο που θέλω να είμαι, δεν άφησα τα γεγονότα να με οδηγήσουν και για όλο αυτό υπάρχει ένας συνεχής αγώνας…».
