Του Μάριου Δημητρίου
Μια αξιομνημόνευτη επιστολή από την Αθήνα προς τη στήλη μου, ανακάλυψα ψάχνοντας στο αρχείο μου για υλικό που σχετίζεται με την 8η του Μάρτη και τη φετινή Διεθνή Ημέρα της Γυναίκας 2018. Ο επιστολογράφος σχολίαζε το άρθρο μου που αναφερόταν στην άγρια δολοφονία στη Σαντορίνη, της 25χρονης Θεσσαλονικιάς Αδαμαντίας Αρβανίτη από τον 30χρονο σύζυγό της Θανάση, πριν μερικά χρόνια, που την αποκεφάλισε και βγήκε στα σοκάκια του νησιού κρατώντας το κεφάλι της στο χέρι, σαν τρόπαιο! Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, είχαν προηγηθεί τους μήνες πριν τη διάπραξη του εγκλήματος, πολλά επεισόδια ψυχολογικής βίας από την πλευρά του δράστη προς το θύμα, που συνδέονταν με τη χαμηλή του αυτοεκτίμηση, αφού θεωρούσε ότι η δική του δουλειά ως μάγειρα και σερβιτόρου και γενικά η δική του ζωή και ύπαρξη, ήταν πιο «παρακατιανή» από αυτήν της δασκάλας γυναίκας του και δεν μπορούσε να «αντέξει», ως άντρας, την κοινωνική και προσωπική της «ανωτερότητα», όπως την αντιλαμβανόταν ο ίδιος. Ήταν ο δολοφόνος, ένα άτομο με ψυχιατρικό ιστορικό και με παρελθόν βίαιης και παρορμητικής συμπεριφοράς, όμως αυτή η ακραία και ασυνήθιστη εγκληματική του πράξη, παραπέμπει στο κοινό και συνηθισμένο κοινωνικό μοτίβο των προκαθορισμένων ρόλων, μέσα στο πατριαρχικό σύστημα – του «ηγετικού» ρόλου των αντρών, απέναντι στον «βοηθητικό» ρόλο των γυναικών. Μου έγραψε λοιπόν από την Ελλάδα, ο Ιωάννης Βαμβακάς: «Το άρθρο σου αγγίζει μια πολύ ευαίσθητη χορδή του ανδρικού πληθυσμού, όχι μόνο μέσα στον ελληνικό κόσμο, αλλά όπου κι αν ζει στην πλανήτη και σε όποιο πολιτισμό κι αν ανήκει (δυτικό ή ανατολίτικο). Η δική μου εμπειρία είναι η εξής: Πρώην κοπελιά μου, θέλησε να κάνει το διδακτορικό της και προκειμένου να συνεχιστεί η σχέση μας, θα έπρεπε να μεταβώ στην πόλη όπου είχε έδρα το πανεπιστήμιό της και να εργάζομαι σε εστιατόρια. Η σχέση έληξε σε κείνο ακριβώς στο σημείο. Δεν θα μπορούσα ποτέ να ζήσω στη σκιά της. Έχω κόμπλεξ κατωτερότητας; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω, είναι ότι έτσι βλέπω τον ρόλο μου να εξαλείφεται. Η ιστορία αναφέρει μεγάλους άνδρες να έχουν γυναίκες που να ζουν στη σκιά τους και να τους κάνουν μεγάλους. Η ίδια ιστορία, έχει καταγράψει ελάχιστες περιπτώσεις όπου άσημοι άνδρες να ζουν στη σκιά μεγάλων γυναικών. Προσέξτε, δεν υποστηρίζω πως δεν έχουν δικαίωμα οι γυναίκες να κάνουν ό,τι θέλουν. Ακριβώς το αντίθετο φρονώ. Απλώς, πιστεύω πως αυτές οι γυναίκες, δεν θα κάνουν αυτό που λέμε, “μια παραδοσιακή οικογένεια”».
Να η δική μου απάντηση στον Ι. Βαμβακά: Πρέπει αρχικά να αναγνωρίσω την τόλμη σου να μου στείλεις αυτή την επιστολή και να μοιραστείς μαζί μου και με τους αναγνώστες της στήλης, μια πολύ προσωπική σου εμπειρία που αντιλαμβάνομαι ότι εξακολουθείς ακόμα να την επεξεργάζεσαι μέσα σου, ψυχολογικά και συναισθηματικά. Δεν είναι εύκολο για έναν άντρα στον ελλαδικό, ή στον κυπριακό χώρο, να παραδεχτεί δημόσια, κάποιες αδυναμίες του στη σχέση του με μια γυναίκα και να εκθέσει τον εαυτό του στην κοινή κρίση. Προφανώς φίλε Γιάννη, βρέθηκες κι εσύ παγιδευμένος στα ίδια διλήμματα, με πολλούς άντρες που έχουν φιλενάδες ή συζύγους δυναμικές, μορφωμένες και ανεξάρτητες και προτίμησες να διακόψεις εκείνο τον δεσμό, αφού όπως γράφεις «δεν θα μπορούσες ποτέ να ζήσεις στη σκιά της». Σκέφτηκες κάποια στιγμή ότι πιθανόν έχασες μια καλή ερωμένη και μια καλή μελλοντική σύζυγο και μητέρα των παιδιών σας, γιατί σε απασχολούσε περισσότερο η σκιά της, από όσο προφανώς σε απασχολούσε η ίδια;
Φωτό: Αθηναϊκή ιστοσελίδα δημοσίευσε σκηνή τηλεοπτικού επεισοδίου που γυρίστηκε με βάση το αποτρόπαιο φονικό στη Σαντορίνη, όπου ο δράστης βγαίνει από το σπίτι του, με το κεφάλι της άτυχης δασκάλας στο χέρι του, κοντά σε περιπολικό της Ελληνικής Αστυνομίας.
