Του Μάριου Δημητρίου
Πρωί Τετάρτης (17 Ιανουαρίου 2018), μόλις είχε τελειώσει το 45λεπτο μου με τα 15χρονα παιδιά της Γ΄ Τάξης του Περιφερειακού Γυμνασίου Λιβαδιών, που επέλεξαν να παρακολουθήσουν τη διάλεξη για τη δημοσιογραφία, στο πλαίσιο του Διημέρου Εργασίας του σχολείου κι εκεί που ξεμπούκαραν από την τάξη για το διάλειμμα, ένα αγόρι με φωτεινά καστανά μάτια, κοντοστάθηκε και μου απηύθυνε το λόγο: «Πώς αποφάσισες να γίνεις δημοσιογράφος, κύριε;». Τον ρώτησα πώς τον λένε, αλλά το όνομά του χάθηκε μέσα στον πανζουρλισμό. Πριν τον σπρώξουν οι φίλοι του προς την άλλη πλευρά του διαδρόμου, πρόλαβα και του είπα ότι το αντίτυπο του βιβλίου μου «Δέκα Χρόνια», που δώρισα στη βιβλιοθήκη του σχολείου, έχει την απάντηση, στη σελίδα 344. Αναφερόμουν στο χρονογράφημα με τίτλο, «Μόνος μου την έγραψα κύριε!». Όπου περιγράφω τη συνάντησή μου της Κυριακής, 19ης Μαϊου 2013, με μια μυθική μορφή της παιδικής μου ηλικίας, τον Διευθυντή μας στο δημοτικό σχολείο Κάτω Δερύνειας πριν την εισβολή και την προσφυγιά, Ανδρέα Κακουρή. Τον πήρα από το σπίτι του στο Πλατύ Αγλαντζιάς και πήγαμε μαζί στη Δερύνεια, στη συνεστίαση των Κατωδερυνειωτών, που προγραμμάτισαν να τον τιμήσουν για τα έξι όμορφα χρόνια που υπηρέτησε στο σχολείο μας. Τώρα είναι 83, όταν πρωτο-διορίστηκε στο σχολείο ήταν 34 – και η εικόνα που είχα γι’ αυτόν τότε, δεν τσαλακώθηκε ούτε στο ελάχιστο. Ο παππούς που είναι σήμερα, δεν έχει καμιά σχέση με τον νεαρό άντρα που ήταν τότε, αλλά…είναι ακριβώς ο ίδιος. Πώς και γιατί, μη με ρωτάτε, γιατί αυτά τα ζητήματα δεν εξηγούνται, έτσι απλά. Έχουν να κάνουν με αυτό που είναι κάποιος και αυτό που είναι κάποιος, δεν έχει να κάνει με την ηλικία του, ούτε με την εξασθένηση της μνήμης, με τη βραδύτητα των κινήσεων, με τη μειωμένη αντοχή, ή με το δύσκαμπτο σώμα. Η φυσική ευγένεια είναι εδώ, το ίδιο και η διακριτικότητα, η αγάπη και η εσωτερική δύναμη που του επέτρεψε να προσεγγίσει τις παιδικές ψυχές μας, να επικοινωνήσει μαζί τους χωρίς πολλά μεγάλα λόγια και να τις κερδίσει μια για πάντα. Παρά το ότι κατοικούμε στην ίδια πόλη για τόσο πολύ καιρό, τον είδα προχθές για πρώτη φορά – εκείνος δεν ήξερε τίποτε για μένα, και πώς να ξέρει, με τόσες χιλιάδες παιδιά που πέρασαν απ’ τις τάξεις του; Ναι, τον είδα για πρώτη φορά, μετά που με φώναξε στο γραφείο του και με ρώτησε αν με βοήθησε ο πατέρας μου ή κάποιος άλλος, να ετοιμάσω την αποχαιρετιστήρια ομιλία που εκφώνησα στην γιορτή αποφοίτησης. Του είπα όχι, δεν με βοήθησε κανένας, «μόνος μου την έγραψα, κύριε!». «Ρε Μάριε, κάνεις για δημοσιογράφος!», μου είπε έτσι αυθόρμητα, χαλαρά, χωρίς κανένα επεξηγηματικό ή άλλο διαφωτιστικό σχόλιο. Δεν μου είπε καν, αν ήταν καλός, εκείνος ο δακρύβρεχτος αποχαιρετισμός μου…υπέθεσα μόνο ότι του άρεσε, καθώς μου έδινε χαμογελαστός, ένα ενθαρρυντικό κτυπηματάκι στην πλάτη, τη στιγμή που γυρνούσα για να φύγω. Από εκείνη τη στιγμή, ξεκίνησε…η δημοσιογραφική μου ζωή. Βγαίνοντας από το γραφείο του, πήρα μαζί μου την κουβέντα του και την πήρα πολύ μακριά… άρχισα να ρωτώ αριστερά και δεξιά τι είναι δημοσιογράφος, τι είναι η δημοσιογραφία…άρχισα να ρίχνω ματιές και ύστερα να διαβάζω εφημερίδες που μέχρι τότε, μου ήταν εντελώς αδιάφορες…άρχισα να ψαχουλεύω, να μετροφυλλώ… και ύστερα να ρουφώ βιβλία εξωσχολικά… Για να μου πει ο κύριος Κακουρής ότι κάνω για δημοσιογράφος, κάτι ξέρει περισσότερο από μένα… Έκανα εκείνη την αμέριμνη κουβέντα του δασκάλου, συμβόλαιο με τον εαυτό μου – όχι συνειδητά…αλλά έτσι, ενστικτωδώς, λες και αφορούσε κάτι εντελώς δεδομένο, σχεδόν προκαθορισμένο… Συνταξιδεύοντας με τον Ανδρέα Κακουρή από τη Λευκωσία στη Δερύνεια, του είπα για εκείνο το περιστατικό και για τη σημασία της παρατήρησής του, στην παιδική μου συνείδηση… Γύρισε και με κοίταξε με έκπληξη…δεν θυμόταν τίποτα, δεν είχε ιδέα… Γέλασα με μιαν απρόσμενη αίσθηση ανακούφισης – ευτυχώς αυτά τα σαράντα χρόνια, ο δάσκαλος δεν φορτώθηκε ούτε δράμι, από το βάρος της παραγγελιάς του. Αυτό ήταν δικό μου βάρος και ακόμα το σηκώνω – με χαρά, θα πρέπει να πω. Και τον ευχαριστώ, γι’ αυτό.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ Βάσια Χαραλαμπίδη
Φωτό: Ο Μάριος Δημητρίου στη διάρκεια της διάλεξης για τη δημοσιογραφία, με τους μαθητές που επέλεξαν το θέμα αυτό και με τις καθηγήτριες Ανθή Παπαφιλίππου και Μαλβίνα Μίτλετον.
