Του Μάριου Δημητρίου
Τον 72χρονο ερασιτέχνη πιλότο Ντέϊβιντ Άρμστρονγκ, που σκοτώθηκε πριν δέκα χρόνια, πετώντας με το microlight ανεμόπτερό του στην τοποθεσία «Μαριτζιές», μεταξύ Λεμόνας και Αμαργέτης, θυμήθηκα, μιλώντας προχθές με τον Δήμο Αντωνίου, Πρόεδρο του Παρατηρητηρίου Τρίτης Ηλικίας Κύπρου, στη Λεμεσό. Το χρονογράφημα που έγραψα γι’ αυτόν, περιλαμβάνεται στο νεοεκδοθέν βιβλίο μου «Δέκα Χρόνια».
Οι τελευταίες λέξεις του Ντέϊβιντ Άρμστρονγκ προς τον Πύργο Ελέγχου του αεροδρομίου της Πάφου, καθώς πετούσε πάνω απ’ τη Λεμόνα, ήταν ότι «Υπάρχουν αναταράξεις, επιστρέφω». Είχε γίνει γνωστό ότι οι υπεύθυνοι του Πύργου, του έδωσαν το ελεύθερο για την επιστροφή του και για κάποια λεπτά είχαν επαφή μαζί του. Αλλά ο Βρετανός συνταξιούχος μόνιμος κάτοικος Πάφου, δεν επέστρεψε ποτέ. Σκοτώθηκε αυτό το πρωί Κυριακής, όταν προσπάθησε να προσγειωθεί ανώμαλα με το ανεμόπτερό του. Δεν τα κατάφερε. Δεκαπέντε λεπτά μετά τη πτώση, βρέθηκαν τα συντρίμμια του αεροσκάφους και το άψυχο σώμα του ανάμεσά τους. Αυτός ήταν ένας νεανικός θάνατος, ενός νεαρού άντρα 72 χρόνων. Είναι παρόμοιος με τον θάνατο ενός εικοσιπεντάρη που τρέχει με 300 χιλιόμετρα την ώρα, πάνω σε μια 13άρα Suzuki Huyabusa. Ή που κολυμπά στον βυθό της αυστραλιανής θάλασσας, εκεί που περνούν οι καρχαρίες. Ή που ορειβατεί στα Ιμαλάϊα, αψηφώντας τις χιονοστιβάδες και τους γκρεμούς. Θα μπορούσα να τον πω έναν ωραίο θάνατο, γιατί είμαι σίγουρος ότι ο Ντέϊβιντ Άρμστρονγκ πέθανε απολαμβάνοντας ό,τι αγαπούσε περισσότερο: να πετά. Τι πιο ωραίο να φύγει κανείς και να μην επιστρέψει ποτέ, πετώντας στον ανοιξιάτικο ουρανό της Κύπρου μαζί με τις πεταλούδες, τα χελιδόνια, τους στρούθους και τους γυπαετούς; Πρέπει να ομολογήσω ότι βλέποντας τη φωτογραφία με το μοναχικό κράνος του θύματος, δίπλα στα σπασμένα φτερά και τις κομματιασμένες λαμαρίνες, μακάρισα τον Ντέϊβιντ Άρμστρονγκ για αυτή τη μοιραία πτήση του, που τέλειωσε μέσα σε ένα αμπέλι ανθισμένο. Αντίθετα από τους περισσότερους Κύπριους συνομήλικούς του, που ζουν χωρίς αναταράξεις, χωρίς ρεύματα αέρα, χωρίς ανώμαλες προσγειώσεις, χωρίς απρόοπτα δυστυχήματα, ο Άρμοστρονγκ προσπάθησε να δει τον κόσμο από μια άλλη οπτική γωνιά. Σέβομαι φυσικά τους κουρασμένους αυτούς άντρες, που περνούν τα τελευταία χρόνια τους μεταξύ του σπιτιού και του καφενείου, αλλά είναι τεράστια η διαφορά τους με τον Βρετανό, παρά το ότι είναι της ίδιας γενιάς. Θα την έλεγα, διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου. Βλέπετε, ο Άρμστρονγκ πέθανε, ενώ αυτοί ζουν – ή νομίζουν ότι ζουν τελοσπάντων.
Ο συμπατριώτης του Ντέϊβιντ Άρμστρονγκ, επίσης Βρετανός από το Μπίρμιγχαμ, Πάντι Έλιοτ (Paddy Elliot), που έμαθε να πιλοτάρει αεροπλάνο στα 65 του χρόνια, μόλις αφυπηρέτησε από την εργασία του και συνεχίζει να…πετά, μέχρι σήμερα στα 90 του χρόνια…
